Iierland 2008
Hallo Willem,
Zal er vanavond niet zijn, bij Henk.
Heb al bijna, de gehele dag geslapen.
En ga dat zo weer doen. Ben echt veel meer vermoeid, dan ik in de gaten had !
Heb, Henk een paar foto's toegestuurd, met felicitatie voor het bereiken van deze mijlpaal.
100 Marathons. dat had jij al toen wij allemaal nog moesten beginnen ;-
Heb een geweldige " week "gehad in Ierland.
Wat was 't mooi.
Heb wel wat afgezien ;-
Bedankt voor alles.
Wat een werk', heb jij voor ons plezier verzet.
Bedankt,
Groetjes, Ruud
Een zeer vermoeide slow Ireland runner.
-
Hoi Annemarie en alle ultralopers,
Ik kom nu net thuis aan, heb nog een dagje kunnen uitwaaieren vandaag in Dublin.
Gisterenavond in een pub gegeten en nog € 80,-
weblog als ik in het weekend even wat tijd heb.
Ook voor mij een hele ervaring deze reis. Nooit liep ik zo lang en zover.
Een prachtige groep mensen, ik heb er ondanks de pijn van genoten en ga nu eerst goed herstellen.
Annemarie hartelijk dank voor de steun en de verzorging, zonder jouw was dit niet mogelijk geweest.
Willem bedankt voor de organisatie, het was supermooi ( en superzwaar )
Alle andere lopers, bedankt voor de gezelligheid.
Henk , nog proficiat met je 100ste marathon. Ik kon je na de finish nergens vinden om je persoonlijk
te feliciteren.
En bedankt voor het samenlopen en mij op sleeptouw nemen toen het moeilijk was.
Martin
-
Hoi Annemarie en de rest,
Ik moest om 16:55 mijn vliegtuig in en heb toch nog even
gauw langs de douane en de Guiness bars gelopen
maar geen spoor van jullie... was toch even bang dat jullie eea hadden gemist... gelukkig is het allemaal
weer toch goed gekomen.
Willem,
Geweldig bedankt voor de organisatie van deze fantastische
tocht -
soppen door het water maar dat mocht de pret niet drukken. ik hoop dat jij er ook heel tevreden over
kan terugblikken en dat jouw investeringen de moeite waard zijn gewest voor jezelf
-
voor ons is dat natuurlijk geen vraag, het was super.
Annemarie,
Geweldig bedankt voor
de verzorging, het zoeken en kwijtraken en weer terugvinden van de weg, je initiatieven
om lekkere dingen voor ons te kopen, de vlaggetjes op te hangen, tassen laden, boterhammetjes te smeren en vooral dat je ons gevonden hebt in het donker... er kwam een auto aangereden
en we wilden vragen naar die ezelsfarm... wat een opluchting dat jij het was !
Ook nog gefeliciteerd met je marathon !
Martin,
Ik had vandaag lekker vrij en heb
al je verslagen gelezen -
terug te beleven en wat een leuke verhalen. Super dat je het hebt kunnen afmaken
met je zere achillespees en zo'n goede marathon er nog achteraan.
Henk,
bedankt voor
de gezelligheid, het uitzetten van de Garmin routes en het plagen van Annemarie en
Willem...
Thijs,
Bedankt voor je mooie Brooks spullen en je grappen en gelach. Jammer
dat het voor jou zo is afgelopen.
Herman,
Bedankt voor je gezelschap onderweg en ook
's nachts -
Ruud en Theo,
Bedankt
voor het langzame lopen -
een fles Chablis van Thijs gewonnen (die wou niet geloven dat ik onder de 4 uur zou lopen...) !
Die drinken we nog wel eens samen op. Het was weer onwijs gezellig.
groeten,
Jos
-
Ireland Coast to Coast (uitgebreid verslag van Henk)
Dag 0 De inleiding
Willem Mütze liep al lang rond met het idee om een loopje dwars door Ierland te organiseren en op een gegeven moment besloot hij dat 2008 het jaar was dat dit moest gebeuren. Negen lopers mochten deelnemen. Het ging snel met de inschrijving. Op het moment dat de aanmeldingsmogelijkheid op zijn website stond, waren ook meteen alle startplaatsen vergeven. En laat ik nu toevallig een van die startplaatsen gekregen hebben. Ik weet niet of ik soms toevallig op het juiste moment op de juiste plek ben of dat ik gewoon heel veel geluk heb.
Op de lijst stonden bovendien: Willem himself, Theo Kuijpers, Thijs van Heugten, Martin van Nieuwenhoven, Jos Broersen, Herman Euverman, Günter Meinhold, Ruud Jakobs en Annemarie Hosli. De verzorging tijdens de tocht was in handen van verzorgster Annemarie. En zoals later gebleken is dient VERZORGSTER met hoofdletters geschreven te worden en was zij de factor die er voor gezorgd heeft dat deze tocht zo goed verlopen is.
De meeste deelnemers waren ook aanwezig op de Ultraloop in Berg en Dal en daar kregen we na afloop door Willem onze psu voor Ierland uitgereikt. Deze bestond uit 3 regencapes, 3 petten een sweater en een reflectiehesje. Op de sweater en het hesje stond onze eigen naam en de tekst Irland 2008 Coast to Coast ultra run, 8 days 444 km. Dit is natuurlijk geweldig stoer spul om mee rond te paraderen. En ook de genialiteit van de tekst mag niet onvermeld blijven. Mensen die Engels spreken kunnen lezen wat je uitgespookt hebt maar ook de mensen die alleen Duits kennen weten waar je uitgehangen hebt. Helaas was er ook in Berg en Dal iets minder leuks gebeurd. Günter was gevallen. Na afloop liet hij mij zien dat er hierbij iets vreemds met zijn pink gebeurd was. Deze kon hij niet meer buigen en stond dus omhoog. Op dat moment dacht ik nog: dit is mooi meegenomen. Als hij straks in Ierland iets drinkt doet hij dat heel chique met zijn pink omhoog en wordt hij dus voor een Engelsman aangezien, tenminste zolang hij zijn mond houdt. Helaas heb ik dat niet mogen meemaken want in de loop van de week bleek dat hij tijdens zijn val ook een rib gebroken had en hij jammer genoeg niet mee kon. Balen dus voor hem maar ook voor ons.
De psu van Willem werd door Brooks aangevuld met een heel mooie set kleren; zodoende
mocht ik de dag na Berg en Dal naar de marathon van Eindhoven om daar op de sportbeurs
bij de stand van Brooks al dat moois in ontvangst te nemen. Voor mij was het wel
even een heel vreemd gevoel om in een stad waar op dat moment een marathon gelopen
wordt rond te lopen zonder dat ik zelf meedeed. Mij viel ook op dat als je de aangeboden
sportdrank drinkt en je loopt in je niet in je loopkloffie, dat dat spul voor geen
meter smaakt. Maar dat ik daar kon paraderen in mijn shirt met opdruk Irland coast
to coast maakte veel goed. Om de sterallures nog te vergroten moesten we daarna naar
Weert voor opnames van de lokale televisie. Niet alleen verwachtten zij dat wij voor
hen een stukje zouden lopen maar ook dat wij een aantal rek-
Na een zeer korte nacht stond zaterdagmorgen om klokslag 4 uur Willem bij mij voor de deur en ging het eindelijk eens zonder enige problemen richting vliegveld. Toevallig keek ik na verloop van tijd eens in de spiegel en zag ik dat Martin en Thijs achter ons reden. Om het milieu te ontlasten en de gezelligheid te vergroten hebben wat stuntwerk op de vluchtstrook verricht en konden we in een auto onze rit vervolgen. Tevens konden Martin en Thijs vanaf dat moment ervaren hoe het zou zijn als zij in Ierland tussentijds zouden moeten uitstappen en de rest van de loop tussen en onder de bagage zouden mogen doorbrengen. Achteraf is gebleken dat dit voor één van beiden als een absoluut onwenselijke situatie ervaren is.
Ook de rest van de groep stond keurig op tijd op het vliegveld en wij waren om even na 8 uur in Ierland. Willem en Annemarie gingen de huurauto halen en de voor de rest van de groep was een taxi besteld. Gelukkig had de taxi chauffeur ook een echtgenote met een rijbewijs en een auto dus hoefden we ons avontuur niet bij elkaar op de schoot te beginnen. Na een ritje van 1 uur en 45 minuten belanden we in Ballyvaughan. Tijdens de rit viel mij op dat de kwaliteit van de grote doorgaande wegen toch ietwat anders was dan wij in Nederland gewend zijn. Gelukkig hebben de Ieren daarom voor slechte wegen een snelheidsbeperking tot 100km/h ingevoerd. Voor mijn gevoel reden wij ietwat sneller. Een stiekeme blik op de snelheidsmeter (achteraf een heel goed woord) vertelde mij dat mijn inschatting van de snelheid fout was, want de naald stond zelfs een beetje onder de 100 en de snelheidsensatie werd dus waarschijnlijk veroorzaakt door het ontbeken van schokdempers. Later zag ik dat de cijfers op de teller geen kilometers maar mijlen aanduiden en ik dat ik wel degelijk een goed gevoel voor snelheid had. Ook realiseerde ik mij toen dat het lopen op dergelijke slechte en smalle wegen waar zo hard gereden werd voor een extra uitdaging zou zorgen. Ik heb met de chauffeur nog even over het weer gepraat. Hij vertelde dat ze vorige week in Ballyvaughan vloedgolven gehad hadden en dat er hierdoor panden beschadigd waren en auto’s in zee gesleurd waren. En ook de komende periode zou het weer slecht blijven.
Na een uitgebreid ontbijt stelde Willem voor om even een wandelingetje van een uurtje door de bergen te maken. Ondanks dat ze ook mee geweest waren naar Florence trapten twee lopers hierin en konden zij geheel onder de modder en met hun eerste schrammen van de doornstruiken na 4 uur bij ons in de pub aanschuiven. Iedereen was moe van het vroege opstaan en de reis en dus lagen we netjes op tijd in bed. Ik had trouwens het genoegen om de eerste nacht een kamer met Willem te mogen delen. Willem kon mij dan ook de volgende morgen verrassen met informatie die mij geheel onbekend was: ik blijk te snurken.
Dag 1 Ballyvaughan –Lahinch: Het feest is begonnen
De doelstelling was om van de kust van de Atlantische oceaan tot aan de Ierse zee te lopen. In Ballyvaughan is een mooie pier dus het ideale startpunt. Daar moest dus de gebruikelijke startfoto gemaakt worden en dan kon begonnen worden. Na een serieuze worsteling tussen de wind en de vlag is de foto gelukt. Zoals een goede organisator betaamd liet Willem niets aan het toeval over. Om de goden gunstig te stemmen offerde hij dan ook zijn petje aan de god van de zee en wist ik waarom wij per persoon 3 petten gekregen hadden. Achteraf denk ik toch dat zijn communicatie met de god van de zee niet zo helder geweest is, want niet veel later gingen de hemelsluizen open.
Na een kilometer of 5 over de verharde weg gelopen te hebben riep Willem dat hij
een mooi pad over de berg wist. We hebben dus over de berg gelopen, een pad heb ik
niet gezien maar wel veel stenen, water en modder en alle mogelijke combinaties hier
van. De foto’s spreken boekdelen. Het uitzicht was werkelijk spectaculair. Toen draaiden
we naar het zuiden en kwam de echte storm. Dit was leuker dan een dagje pretpark.
Je rent met alle kracht en komt niet meer vooruit; soms hang je echt stil in de lucht.
Ik had van Willem de route gekregen en in mijn garmin geprogrammeerd. Uiteraard zat
daar dit stukje route niet in; toch kwamen we naar verloop van tijd op de geplande
route. Hier hebben we toen bijna een kilometer van gelopen en toen kwam het weer:
“ik weet hier nog een mooi pad”. Dat was het zeker en na een kilometer of 3 ging
het over in een zogenaamde green road. Als je weet dat in sommige stukken van Ierland
de modder groen is door de stront van de koeien dan weet je ook wat ze bedoelen met
een green road. Inmiddels was het gestopt met hard regenen en gaan stortregenen.
Dit in combinatie met de kwaliteit van de weg maakte het lopen voor mij als brildrager
toch wel een beetje zwaar. Ik had ook geen flauw idee of de anderen voor, achter
of naast mij liepen. Maar zoals altijd komt aan alle plezier een eind en kwamen we
weer op geasfalteerde stukken richting oceaan. Op een hoek stond Annemarie met lekker
ijskoude cola. Zij vertelde dat Thijs en Martin al door waren en de rest dus ergens
achter mij moest zitten. Willem kende de route en had een kaart en een garmin met
de route, ik had ook de route in mijn garmin en zat daar weer op. Thijs en Martin
wisten volgens mij alleen maar de naam van het eindpunt en daar zaten we volgens
mijn calculatie nog meer dan 40 kilometer van af. Dus ik was wel benieuwd hoe dit
zou aflopen. Omdat het koud en nat was wilde ik mijn tocht vervolgen; op dat moment
zag ik Herman in de verte aankomen. Spontaan besloot ik dan ook dat dat mijn renmaatje
voor de rest van de dag zou worden. Nadat Herman gegeten en gedronken had en tevens
zijn jasje verwisseld had, wat geen geringe prestatie in dat weer was, gingen we
op stap. Laten we zeggen dat ik nog wat moeite had met het concept van het lopen
op gps maar het fenomeen van de doodlopende start (cul de sac) zorgde er toch voor
dat je na verloop van tijd weer op de juiste route terugkwam. De tocht ging richting
de kliffen van Moher. Op een gegeven moment kreeg ik het gevoel dat ik daar heel
dicht bij zat. Daar was ook relatief veel verkeer. De gps was echter van mening dat
ik daar een andere kant uit moest. Wellicht was daar een voetpad en hoefde ik niet
over de grote weg. Toen wij na een kilometer of 3 steeds lager en verder van de kust
waren begon mijn vertrouwen in de techniek toch een klein beetje af te nemen. Gelukkig
kwam er een kruispunt en leek de rechter afslag naar de kust de beste optie. Na een
kilometer zat ik weer op de gps-
Langzamerhand begonnen we ons toch een beetje zorgen te maken over Thijs en Martin. Zoals het de komende dagen nog heel vaak zou gaan: als wij een probleem hadden mocht Annemarie dit oplossen. Uiteindelijk heeft zij de beide verloren zonen dan ook in een bushokje in Lahinch opgespoord. Na 54,91 kilometer en 1341 meter omhoog kwamen wij na 6:40 uur als een mooi stel verzopen katten bij de Bed and Breakfast aan. De mevrouw die dat runde was meer dan superaardig; zij bood aan om onze kleren te wassen en om te proberen om onze schoenen droog te krijgen. En inderdaad ’s morgens bij het ontbijt waren onze kleren mooi gewassen en gedroogd en onze schoenen droog. De nacht was ook apart. De B&B lag direct aan de oceaan op een klifje en het stormde die nacht behoorlijk. Het huis kraakte in alle voegen en de hele nacht rammelden er ramen en deuren. Als ik die nacht al gesnurkt heb dan kan absoluut niemand dit gehoord hebben.
Dag 2 Lanhinch – Tulla: Een klein stukje extra genieten
Etappe twee ging land inwaarts. De wind was nog steeds stevig maar wel in de rug. Er zijn die dag wel een aantal buitjes geweest maar doordat de regen van achteren kwam was het goed te doen. Het landschap was totaal anders dan de eerste dag. Zeer snel liepen Martin, Thijs en ik voorop. Het liep erg lekker en na een kleine 2:20 uur hadden we er al een halve marathon opzitten en stond er nog precies een marathon op het programma. Het lopen op de gps ging perfect. Vreemd was alleen dat we de eerste twee verzorgingspunten gemist hadden.
Gisteren moest ik om de haverklap plassen. En de hoeveelheid vocht die ik daarbij produceerde deed niet voor de Ierse regen onder. Ook nu was dat weer het geval. Gisteren had ik het ook erg koud gehad. Zo koud zelfs dat ik weer iets slims bedacht had. Ik was tegen een elektrische stroomdraad aan gaan plassen. Vandaag moest ik weer veel plassen maar had het gelukkig niet meer zo koud dat ik de truc met de stroomdraad moest herhalen.
De gps stuurde ons op een gegeven moment rechtsaf , weer zo’n mooie green road in. Willem had echter gezegd dat we vandaag alleen verharde wegen zouden lopen. Ik had zelf de route ingegeven en wist ook zeker dat ik geen onverharde wegen had aangeklikt. Tevens was de green road afgesloten met een hek, en het touw was erg goed dicht geknoopt. Dus konden we alleen maar concluderen dat we ergens anders rechtsaf moesten. Na verloop van tijd vonden we ook een weg naar rechts. Deze eindigde na een kilometer op het erf van een huis. Terug dus. Voor de gezelligheid liep vanaf dat erf een hond met ons mee. We hebben nog verschillende wegen naar rechts geprobeerd maar dat bleken altijd doodlopende paden te zijn. Toen zagen we er weer een. Toen we een stukje onderweg waren zagen we ook een auto de weg in komen. Dus dit zou wel eens en goede weg kunnen zijn. Helaas was dit de eigenaar van de hond die ons achterna was gekomen om zijn hond op te halen en inderdaad liep ook deze weg dood. Het mooie van een garmin is ook dat je steeds kunt zien hoever je van de route afraakt. Toen we bijna 5 kilometer van de route afzaten en ook helemaal door ons drinken heen waren zagen we een huis. Vanuit een raam dat een kiertje open ging hebben we een beetje water gekregen. Uiteindelijk hebben we een grote weg naar rechts gevonden. Na verloop van tijd kwamen we op die weg de postbode tegen. De routebeschrijving die hij ons gaf kwam er op neer dat we per saldo naar links moesten. Mijn gevoel zei dat we naar rechts moesten. Wij moesten naar Tulla en omdat ik het niet vertrouwde vroeg ik de goede man om de naam van de plaats waar hij ons naar toe stuurde te spellen; dat bleek Doolin te zijn; een plaats aan de oceaan waar wij gisteren door gekomen waren. Van Tulla had de goede man nog nooit gehoord. Op zich niet vreemd dat een postbode een redelijke stad die hemelsbreed 20 kilometer verder op ligt niet kent. Inmiddels was het onze reddende engel Annemarie met hulp van de onafscheidelijke tweeling Tom en Tom gelukt om ons te bereiken. Dankzij haar kregen we weer een idee welke kant het heen ging. Toen we een hele tijd gelopen hadden zagen we dat aan onze rechter hand het einde van de green road was, tevens zagen we daaruit de andere lopers komen. De bedoeling was geweest om aan de onderkant door het Burren National Park te lopen. We zullen maar zeggen dat wij de kaart op zijn kop gehouden hebben.
Vanaf dat punt liepen wij perfect via de gps. Omdat wij gezien hadden dat de anderen ook op de route konden blijven besloten wij maar weer op ons eigen tempo door te gaan. Op het moment dat we de wind niet meer in de rug hadden kregen wij een fikse hagelbui, zodoende was het eerder opgelopen vocht tekort ook meteen aangezuiverd. Op 3 à 4 kilometer van het einde kregen wij nog een fikse regenbui en deze zorgde ervoor dat we werkelijk tot op het bot nat waren. Ons eindpunt noemden wij Tulla, maar was een gehucht voor Tulla. Toen wij dan ook met nog een kleine twee kilometer te gaan een onverharde weg opdraaiden, bevreemde mij dit niet. Toen het steeds dieper een bos in ging bekroop mij echter het gevoel dat het weer fout ging. Volgens de garmin zaten wij echter perfect op koers. De koers was dus goed maar men was vergeten om de B&B op dat punt te bouwen. Dus na verloop van tijd onze reddende engel weer gebeld. Maar hoe leg je uit waar je zit: ”Ik zit in een bos en zie bomen”. Gelukkig hadden we 1,5 kilometer terug aan de rechterkant een meer gezien. Jammer eigenlijk dat de rechterkant een beetje afhankelijk is van de richting waar je vandaan komt. En de volgende dag hoorde ik dat er in dat gebied 40 meren liggen. Toch heeft Annemarie ons na ruim 45 minuten gevonden. Helaas was ik vooral omdat ik door en door nat was toch wel een beetje verkleumd m.a.w. ik zat tegen onderkoeling aan. Maar goed na 77,15 kilometer en 1782 meter omhoog in 8:38 uur had ik toch mooi de tweede etappe in de knip.
Bij de B&B wilde ik even alleen maar douchen. Ook al wist Annemarie waar ze straks de tweede groep kon oppikken toch had ik, dacht ik, meer dan genoeg tijd om uitgebreid te douchen. Toen ik aan de knop van de douche kraan draaide had ik de kraan in de hand. Dit veranderde niet toen ik uit de douche stapte. Dus kleren aan en vragen of de mevrouw van de B&B dit even kon repareren. Wat dat betreft lijkt Ierland touwens wel op Nederland want ook zij moest hiervoor de hulp van het sterke geslacht inroepen. Om geen tijd te verliezen bood zij mij hun privé badkamer aan. Gelukkig had ik ook daar binnen de kortste keren de knop van de kraan in mijn hand. Maar goed drie maal is scheeprecht en in de derde douche kon ik weer proberen op temperatuur te komen.
’s Avonds gingen we eten in de Pub, dit was maar 11 kilometer van ons onderkomen. Toch besloten wij om met de auto te gaan. Na afloop van het eten werd er speciaal voor ons in de pub nog Ierse muziek gemaakt. Dit was oergezellig, toch ben ik rond 1:30 uur rustig terug gegaan om te slapen.
Dag 3 Tulla-
Na mijn eerste full Irish Breakfast ging de tocht weer door. Nadat ik de eerste drie uur lang van het ontbijt heb mogen nagenieten, weet ik waar het woord full vandaan komt en besloot ik dat dat tevens mijn laatste full Irish zou zijn. Omdat Thijs te bescheiden is om voor hetzelfde inschrijfgeld zoveel kilometers extra te lopen als wij gisteren gedaan hadden, bestond de eerste groep vandaag alleen nog maar uit mij. Na een kilometer of 4 vond ik het toch onverantwoord om de hele tocht alleen te lopen en heb ik op Martin gewacht. Volgens Willem was het vandaag weer een vlakke etappe en zo te zien had ik geen negatieve gevolgen van de escape van gisteren. Het liep dus lekker en na 2:10 zaten er al ruim 20 kilometer op. Wij liepen perfect volgens gps en misten zelfs de verzorgingsposten niet. Alleen dat vlak bevreemde mij een beetje. Aan het einde van de dag hadden wij uiteindelijk 1405 meter geklommen, het is maar wat je vlak noemt. Het was weer een erg mooie etappe. Eigenlijk was het een flinke heuvel over, dan omlaag even om een meertje heen, dan weer een heuvel op en dan weer omlaag en omdat het zo leuk is nog een heuvel op en weer omlaag.
Op een gegeven moment gaf de gps weer een modderpad aan. Na mijn ervaring van gisteren heb ik niet meer getwijfeld; ook al ging het over een erf en waren er poortjes. Omdat groep twee gisteren heel stoer zei: ”die knopen in de touwen waarmee de hekken afgesloten zijn maak je toch zo open”, heb ik voor hen nog een paar extra puzzeltjes achtergelaten. Ik baalde dan ook toen ik het ’s avond hoorde dat zij dit pad niet genomen hadden maar gewoon de verharde weg gevolgd hadden. Ze hebben naast de puzzel met de knopen nog heel wat gemist. Modder en hele stukken waar je tot aan je kuiten door het water moest.
Omdat we aan het einde nog een klassieke green “cow” road te pakken kregen zijn we op de laatste nog bewust door een aantal plassen gaan lopen om onze schoenen een beetje toonbaar te krijgen.
Die dag zat het er na 54,12 kilometer of wel 6:09 uur voor Martin en mij op. Groep 2 vond dit een dergelijk schitterende etappe dat ze een paar uurtjes langer zijn blijven rondkijken. De B&B waar wij landden was erg chique. De eigenaresse had een lichte voorkeur voor hoogpolig tapijt en mooie vloerkleedjes. Ik kreeg de indruk dat ze de kleur van mijn loopschoenen, ook al had ik geprobeerd om ze in wat plasjes schoon te lopen, hiermee een beetje te veel vond contrasteren.
Stiekem had ik gehoopt dat ik even een paar uurtjes mocht bijslapen. Helaas ging die vogel niet op omdat ik de unieke kans kreeg om met Annemarie even boodschappen te doen. Gelukkig was ik wel op tijd terug voor het eten.
Dag 4 Nenagh – 2 miles borris: Op weg naar het kasteel
Vandaag had ik mij voorgenomen om bij de groep te blijven. Dit is tot de eerste verzorgingspost perfect gelukt. Het lopen met de groep was echt leuk maar ik kwam absoluut niet in mijn ritme. Dus vanaf de eerste post zijn Martin, Thijs en ik ons eigen ritme gaan lopen. Ik denk dat Thijs weer bij ons zat omdat hij stiekem hoopte om ook met Annemarie boodschappen te mogen gaan doen. Aan Martin viel mij op dat hij op een andere manier ging lopen dan de afgelopen dagen. Zo te zien was er iets niet goed met zijn rechter been.
Ook het landschap begon qua karakter te veranderen. Dit is absoluut een van de mooie dingen van deze manier om een land te verkennen. Er waren weer stevige heuvels maar het zag er een beetje afgerond uit. Uiteindelijk kwamen we in een dorpje en hier zag ik voor de eerste keer een plaatsnaambordje. Volgens de gps moesten we links af. Tevens stond hier ook een wegwijzer en deze gaf aan dat de weg weer terug ging naar Nenagh. De afstand kwam vrij aardig overeen met wat we gelopen hadden. Gezien onze ervaringen van de afgelopen dagen was het niet onverstandig om even overleg te hebben met twee timmermannen die daar aan het werk waren. Ik praat geen Iers maar dat was niet nodig om te begrijpen hoe zij over onze tocht dachten. Uiteindelijk kwamen we er toch achter dat we op de goede route zaten. Het was Willem gelukt om een heel mooi lusje te construeren zodat we, ook al lag dat niet op de route, toch nog hadden kunnen genieten van de Silvermines en de Silvermountains.
Ons eindpunt van die dag van het kasteel van 2 miles Borris. De laatste vier kilometer ging langs een zeer drukke weg, helaas kon dat niet anders. Maar dit werd ruimschoots goedgemaakt door ons onderkomen van die nacht. Het kasteel dus. Omdat Thijs en Martin de laatste twee kilometer wilden uitlopen had ik de eer om door de kasteelheer ontvangen te worden. Een prachtig figuur met de nodige humor die in een goede roman niet zou misstaan. Dus echt weer iemand voor mij om een goed gesprek mee aan te gaan.
Omdat wij de eerste 3 waren hebben wij ons opgeofferd om in de zeer riante torenkamer te slapen. Om het leed voor de rest te verzachten heeft Willem wel in onze badkamer mogen douchen. Dat had er trouwens niets mee te maken dat Thijs in de badkuip van Willem’s kamer lag. Toen Martin zijn schoenen en sokken uitdeed was het wel even schrikken, zijn rechter achillespees was enorm opgezwollen. Dit voorspelde niets goeds voor de komende vier dagen.
Het ’s avonds hebben wij uiteraard op het kasteel gegeten en eerlijk gezegd vond ik dit nog leuker dan in een pub. Die nacht begon het weer te stormen en er is niets spannender dan in een torenkamer van een kasteel naar een storm luisteren. Op een gegeven moment werden wij wakker door een luide piep. Geen flauw idee wat dit nu was. Een kwartier later weer. Na een aantal keer ben ik mijn telefoon gaan uitzetten. Maar de piep bleef komen. Ook Martin heeft zijn telefoon uitgezet. Later heeft hij zelfs de batterij er uitgehaald. Vervolgens van alle apparaten de stekker uit het stopcontact gehaald. Niets hielp. Tegen de ochtend waren we er uit. In de nok van ons kamertje, op een meter of 4 hoog dus hing een rookmelder, en die was zo vriendelijk om te melden dat zijn batterij bijna leeg was.
Voor ik het vergeet: het was weer een vlakke etappe met 1386 meter omhoog en 58,53 km in 7:05.
Dag 5: 2 miles Borris-
Bij het ontbijt heb ik nog even met de kasteelheer over de weersverwachting gepraat. Hier werd ik niet vrolijk van. Het positieve was dat hij het wel perfect voorspeld had. De eerste 100 meter was het droog en toen gingen de hemelsluizen open. De hele dag heeft het zeer hard geregend. Maar gelukkig klaarde het het laatste halve uurtje op.
De tocht was mooi. En dit was duidelijk de vlakste etappe met maar 1218 meter omhoog. Na een kilometer of 20 kwamen we boven op een kale hoogvlakte. En daar begon het te hagelen en te stormen. Normaal had je nog iets bescherming van de hagen en de muurtjes, maar daar was helemaal niets. Het is onbeschrijfelijk hoe koud je het dan krijgt en hoe ellendig je je dan gaat voelen. Gelukkig waren we niet al te ver van Annemarie met haar verzorgingspost. Met veel moeite heb ik daar mijn zware regenjas aangetrokken. Annemarie heeft mij mijn handschoenen aangedaan. Ik was daar absoluut niet toe in staat. Gelukkig hoefden we nog maar een marathonnetje. Hier kwam nog bij dat het met Martin zijn achillespees verre van goed ging. Maar goed, ook dit hoort bij dit soort tochten. Na ruim een uur begon ik een beetje op te warmen en ging het een beetje beter.
Een van de hoogtepunten die dag was Kilkenny met zijn abdij en kasteel. Om dit goed te bekijken zat er een extra lusje in het parkoers. Gezien het weer hebben Martin en ik hier letterlijk niet al te lang bij stil gestaan. Na Kilkenny waren het nog 25 kilometer tot onze finish plaats. Martin kreeg steeds meer last van zijn achillespees en sleepte eigenlijk zijn voet achter zich aan. Ik heb zelden iemand zo zien afzien. Ik probeerde, indien mogelijk, de plasjes nog enigszins te omzeilen. Martin ging er bewust doorheen om maar een beetje koeling te krijgen.
Na 7:08 uur hadden we er 61,35 kilometer en heel veel regen op zitten en waren weer bij superaardige mensen in een B&B beland. ’s Avonds kregen we hier ook het eten. Hoe het gebeurd is weet ik nog steeds niet maar iedereen kreeg zijn hoofdgerecht netjes voor zich op tafel gezet alleen mijn bord vloog vol over mij heen. Uiteraard heeft Willem hier heel mooie plaatjes van gemaakt. Dit soort dingen kunnen gebeuren, alleen jammer dat het mij gebeurde. Ik heb trouwens zelden iemand gezien die zich zo schaamde als de mevrouw van de B&B. Uiteraard bood ze meteen aan om mijn kleren te wassen. Voor de goede orde, dat schamen sloeg op het feit dat ze het eten over mij gegooid had en niet omdat ze aanbood om mijn kleren te wassen. Kortom ik kreeg hierna een extra grote portie eten en had ook weer lekker schone en frisse kleren; wat kun je na zo’n regendag meer wensen.
Dag 6 Bagenalstown-
Zo slecht als het weer gisteren was zo mooi was het vandaag. Vandaag was de laatste dag in de hills en dan zouden we naar de mountains gaan. Ondanks enige twijfels besluit Martin weer met mij mee te gaan. Het ging zowel bij Martin als bij mij lekker. Het is ook een mooie etappe. Stevige en lange klimmen, prachtige vergezichten; dus er waren weer meer dan genoeg foto’s te maken. Na een dikke 40 kilometer gaat het weer helemaal mis met de pees van Martin. Zo te zien gaat het nog veel slechter dan gisteren. Ik weet dat hij in staat is om de etappe uit te lopen maar begin mij af te vragen of dit nog wel verstandig is. Ik zie ook dat zijn linker kant ook begint op te spelen.
Uiteindelijk hebben we het laatste stuk heel rustig aan gedaan en zit het er na 57,42 kilometer in 6:46 uur. De laatste heuvels lieten ons toch nog even 1592 meter omhoog gaan.
Het laatste stukje heeft nòg een kleine verrassing voor ons in petto. Annemarie had de koffers naar de B&B gebracht en vertelt ons dat deze B&B moeilijk te vinden is, en een beetje anders dan we gewend zijn. Tevens vertelt zij dat de rest in het huis slaapt maar dat wij in de tuin slapen. Al met al een beetje cryptisch maar het voorspelt niet veel goed.
Maar eerst het probleem van moeilijk te vinden oplossen. Annemarie zegt dat we de gps route moeten volgen tot we in bij een kerkje komen, dat moeten we aan onze rechter hand laten liggen en dan even een heel steile berg op en dan zien we het. Naast prachtige natuur en heel veel honden zie je in Ierland veel kerkjes en gezien eerdere ervaringen met het vinden van B&B’s werd ik wat voorzichtiger. Zeker omdat ik Martin geen meter te veel wilde laten lopen. Toen ik bij een kerkje kwam zag ik voor mij een steile hevel maar ook een paar huisjes. Bij een van die huisjes was de bewoonster een klusje aan het uitvoeren. Dus ben ik haar maar gaan vragen of zij de weg naar de B&B kende. Het zei haar helemaal niets. Om te voorkomen dat mijn uitspraak wellicht tot verwarring zou leiden liet ik haar ook de naam van de B&B op papier zien. Hetzelfde effect. De B&B lag in het gehucht Curravanish. Die naam deed wel een belletje rinkelen, maar dat was nog heel ver weg. Ook had ik even gevraagd of zij hier woonde en hoelang al, dit bleek haar hele leven te zijn. Om het zekere voor het onzekere te nemen ben ik toen even die steile helling op gerend. En daar zag ik iets van een boerderij. Toen ik daar was bleek dit niet de B&B te zijn. Toen ik terug liep zag ik een heel klein half afgebroken bordje B&B, en was ik dus zo bij de B&B. Hemelsbreed was het gehucht Curravanish dus nog geen kilometer van het huisje waar de mevrouw haar hele leven gewoond had, toch had zij er nog nooit van gehoord. Dit is het ultieme bewijs dat door een stukje hardlopen je horizon enorm verbreed kan worden.
Annemarie had ook al aangegeven dat de B&B iets anders was dan wij gewend waren. Dus wij waren gewaarschuwd. Net zoals bij alle eerdere B&B’s waren de mensen super aardig. Meteen kregen we koffie en scones. Maar de eerste indruk was dat hier geen bouwvakker aan het werk was geweest maar een klusser. Om precies te zijn een heel creatieve klusser die alleen een paar basistechnieken kende, weinig gereedschap had en zeker geen waterpas. Wel was hij goed in allerlei basis camouflage technieken. Een paar voorbeelden: de vloeren van sommige kamers waren zo scheef dat de bedden aan de muur vastgespijkerd waren. Als gedoucht werd stroomde het water door het plafond de zitkamer in. De wc's waren zo gemonteerd dat je er helaas niet op kon zitten. Gelukkig waren Martin en ik niet in het hoofdhuis maar in de tuin ondergebracht. Zo te zien was dit het voormalige onderkomen van de dieren (dit is een mooi woord voor stal) alleen was men vergeten om deze bestemmingswijziging aan de dieren door te geven. Kortom dit was een van de onderkomens die we ons nog lang zullen herinneren.
Voor ik het vergeet de statistiekjes van deze laatste heuvel etappe 57,42 kilometer in 6:46 uur en slecht 1592 meter omhoog.
Dag 7: Tinahely – Laragh: Regen en mountains en toch nog een feestje
Het moge duidelijk zijn dat wij ons onderkomen met pijn in het hart verlieten. De weersvoorspelling was kort en heel duidelijk: Regen. Ter verhoging van de feestvreugde kwam Thijs de trap af met twee totaal ontstokken scheenbenen. Voor deze dag hadden wij geen routes in de gps. Wij zouden namelijk de Wicklow mountains trail gaan volgen. Volgens Willem was deze perfect gemarkeerd met bordjes en hadden we geen andere route aanduiding nodig. In dit kader vond ik het superhandig dat Thijs zo’n mooie vuurrode scheenbenen had, als hij nu voorop liep konden wij het schijnsel van zijn benen volgen. Omdat Thijs altijd bereid is om zich in te zetten voor anderen ging hij dan ook ondanks zijn schenen van start. Mijn planning was om vandaag zoveel mogelijk bij de groep te blijven want mijn ervaringen met routeaanduidingen waren de afgelopen dagen niet zo best. Het deed mij dan ook deugd dat ik de enige van de hele groep was die het tweede bordje niet miste. De regen varieerde weer tussen hard, heel hard en erg hard. Ik merkte toch dat ik de laatste dagen iets gedaan had en ondanks allerlei pogingen om restaurants aan de rand van het faillissement te brengen en de goed gevulde glazen Guiness sportdrank dat ik toch op mijn reserves aan het interen was. Met name had ik het steeds steenkoud. Toen we na de nodige valpartijen bij de eerste verzorgingspost kwamen besloten we om zoveel mogelijk de normale wegen te nemen en besloot ik met Martin om ons eigen tempo te lopen. Voor Thijs was het vanaf toen helaas einde oefening.
Ondanks de regen bleef dit een schitterende tocht met spectaculaire vergezichten. De normale wegen vertoonde eigenlijk hetzelfde hoogteprofiel als de trial. Het verschil was alleen dat je af en toe auto’s tegenkwam en die wilden schijnbaar bewijzen dat zij ook heel snel omhoog of omlaag konden. Het ging met Martin steeds slechter dus was ik blij dat na 43,27 kilometer in 5:38 een einde aan deze etappe kwam. De meters omhoog waren 1649, als ik dit vergelijk met de eerdere etappes in de hills dan weet ik nog steeds niet het verschil tussen hills en mountains.
De B&B waar we nu ondergebracht zijn is de meest luxe van de hele trip en na die van gisteren valt dit nog meer op. Heerlijk om redelijk vroeg binnen te zijn en weer wat op temperatuur te kunnen komen. ’s Avonds worden we zelfs met de taxi opgehaald en naar een mooi en goed restaurant gebracht. Ik had trouwens even de indruk dat wij niet met een taxi maar met een vliegtuig opgehaald waren. Wat kunnen sommige mensen toch hard autorijden. Toch had dit ook een voordeel. De afgelopen dagen heb ik steeds moeten wennen aan het links rijdend verkeer. Je hebt steeds het gevoel dat iets niet klopt. Deze auto reed zo hard dat de weg nog maar een heel smal streepje was en je echt niet meer in de gaten had dat je links reed.
Tijdens het uitstekende eten hadden we trouwens nog een heel heugelijk feit te vieren : Herman had afgelopen dinsdag zijn 200ste (in hoofdletters TWEEHONDERDSTE ) marathon/ultra gelopen. Voorwaar een prestatie om van te dromen. Als we het dan toch over megaprestaties hebben; Willem had zondag zijn 500ste Ultra gelopen. Let wel Ultra, dus ik tel de meer dan 400 marathons even niet mee.
Dag 8 Laragh -
Vandaag breekt helaas al de laatste dag aan. Het is weer zondag en de dag doet zijn naam eer aan. Ik had het vriendelijk edoch dwingend verzoek gekregen om vandaag bij de groep te blijven. Volledig terecht want er is niets mooiers dan samen aankomen. Martin wilde in ieder geval heel rustig aandoen en kreeg een cursus snelwandelen van Willem. De oorspronkelijke planning was om vandaag weer de trail door de Wicklow montains te volgen maar er waren een aantal logistieke problemen. De klok was afgelopen nacht een uur verzet. Dat is prima maar betekende wel dat het een uur eerder donker was. Wij moesten weer in het restaurant eten en dat ging op zondagmorgen niet voor 8 uur open. Dus ook al werden we weer door de zelfde piloot gevlogen, echt vroeg starten ging niet. Daarnaast moesten ook nog in Dublin de startnummers voor de marathon opgehaald worden. Dus als wij nu de geplande 60 kilometer gingen lopen dan kwamen wij waarschijnlijk in tijdnood. Dus werd er een alternatieve route bedacht. Alleen moesten we nog een methode bedenken om deze te markeren. Een probleem dus, maar als er problemen zijn is er Annemarie. Dus zou Annemarie bij ieder kritiek punt op de route een ballonnetje ophangen. Gelukkig had zij hierbij hulp van Thijs. Want ook al moest Thijs regelmatig tijdens het lopen een pauze inlassen om een sigaartje te roken, hij had meer dan lucht genoeg om een ballonnetje op te blazen.
Ook al had ik beloofd om bij de groep te blijven toch gaf ik hier mijn eigen interpretatie aan. Ik liep dus naar de volgende verzorgingspost, dronk mijn colaatje at een paar (rollen) koekjes, keuvelde met Annemarie en Thijs en wachtte op de groep. Annemarie deed echter maar twee verzorgingsposten omdat zij toen door moest naar Dublin voor de startnummers, daarom was de derde post een zak met eten en drinken ergens in een struik. Voor mij maakte dit niets uit. Ik miste daar weliswaar de gezelligheid van Annemarie en Thijs maar kon mijn kaken toch wel in beweging houden met de spullen uit de zak.
Ook dit was weer een schitterende tocht, de twee buien die wij gehad hebben mochten de pret niet drukken. Uiteindelijk kregen wij de Ierse zee in zicht. Dat doet je toch wel iets na 8 dagen. Gezamenlijk daar naar toe lopen geeft echt kippenvel. Zoals altijd bij Willem krijg je nog wat extra’s, want ook al hadden we de zee bereikt we gingen toch nog een paar kilometer over de boulevard en langs de zee naar Black Rock voor de finish foto. Normaal is genoeg genoeg maar dit was absoluut kicken. Je loopt in een droom, je straalt. Inderdaad: I DID IT.
Voor de volledigheid: de laatste statistiekjes 47.17 kilometer 5:30 uur en 1356 meter omhoog.
Het pilsje in Black Rock smaakte zo goed dat ik in Dublin amper tijd had om te douchen want om 8 uur was een restaurant gereserveerd waar we samen met de loopgroep van Martin ons avontuur konden beëindigen. Tijdens het eten kregen we ook nog allemaal een kristallen blokje met een kaart van Ierland in gegraveerd. Ik ben bepaald niet iemand die dol is op allerlei beeldjes en dergelijk, zeker niet als ze ook nog glimmen maar deze heeft een bijzonder plaatsje in mijn huis en in mijn hart gekregen.
Samenvattend:
Eerst de harde cijfers:
Dag Afstand Meters Omhoog
1 54,91 1.341
2 77,15 1.782
3 54,12 1.405
4 58,53 1.386
5 61,35 1.218
6 57,42 1.592
7 43,27 1.649
8 47,17 1.356
Totaal 453,92 11.729
Maar hier gaat het niet om. Ik heb met een groep geweldige mensen samen een klus geklaard. Ik heb gelachen en ik heb gevloekt. Ik sta er nog steeds van versteld waar toe ik in staat ben. Ik heb weer wat over mij zelf geleerd. Ik heb een grandioos land op een heel aparte manier mogen verkennen.
Ik heb dus iets gedaan waar ik heel trots op ben en waar ik nog lang van zal genieten.
Ook nu heb ik weer veel teveel woorden gebruikt maar dat zal de aard van het beestje wel zijn. Toch is er zoveel te zien geweest dat ik het niet in woorden kan uitdrukken. Daarom heb ik zeer veel foto’s gemaakt. Hiervoor verwijs ik naar mijn website.
Henk Geilen
Info provider loopplezier.tk
www.loopplezier.tk
home.hccnet.nl/h.geilen/index.htm