7e ronde van Amsterdam
Zaterdag 3 juli was het weer zover, voor de 7e keer werd er in samenwerking met SV
de LAT de ultraloop rondom Amsterdam georganiseerd. De voorinschrijving hiervoor
was niet al te best en zo stonden er slechts 13 deelnemers op de lijst en hiervan
wa-
ren er nog diversen waar ik mijn twijfels over had of ze wel echt ingeschreven had
den of dat het foutjes waren in de administratie bij de voorinschrijving. Ook het erg
warme weer de laatste dagen en de voorspelling dat het zaterdag niet veel anders
zou zijn, liet niet hopen op een groot deelnemersveld. Zaterdagmorgen waren
Annemarie en ik al vroeg in Diemen waar zij snel haar inschrijftafel in orde maakte
en ik met argusogen de inschrijftafel van sv De LAT in de gaten hield om te kijken
hoeveel wandelaars de moed hadden om met dit warme en benauwde weer de 60
km ronde te wandelen.
Langzaam druppelden nu ook de hardlopers binnen. Van de 13 voorinschrijvers
verschenen er slechts 6, maar gelukkig waren er nog 9 na-
die ondanks het warme weer toch het besluit genomen hadden om de ronde van
Amsterdam onder de voeten te nemen. Voor mij was dit een hele opluchting: geluk-
kig toch 15 deelnemers weliswaar de helft van vorig jaar maar toch.
Zelfs bij SV De LAT was het aantal deelnemers door het warme weer bedroevend te
noemen, hier waren ca 38 wandelaars op 60 km. Dit is minder als de helft vorig jaar
en het aantal wandelaars op de 40 km was ook al ruim 50% minder. Opvallend was
dat er dit jaar geen vrouwelijke deelnemer bij mij aan de start stond.
Om 9 uur werd er na een kort praatje het groepje die-
later vertrokken Annemarie en ik met de camper achter de groep aan. We wilden op
andere plaatsen foto’s maken, dan worden de oorkondes ook weer wat anders. Bij
km 7 ongeveer, in de buurt van de Amstel. Jurriaans ging op kop, gevolgd door een
groepje van 6 lopers.
De tweede foto serie, bij km 13, lagen ze alle 7 aan kop. De laatste loper liet even op
zich wachten, hij was bij het beeld van Rembrandt rechtdoor gelopen, in plaats van
rechts af richting het Amsterdamse bos.
Iedereen weer op weg, en wij naar onze 30 km post, net na het Sloterdijk station. Op
ons vaste stekkie, bij de Radarweg bereidden wij ons voor, ook op een lange zit,
maar het viel alles mee. Boven verwachting kwam iedereen vrij snel door. Te snel??
De een rende om het pontje te halen, de ander ging op z’n gemakkie, na eerst uitge-
breid genoten te hebben van de verzorging.
Het probleem zat in de tweede helft. Ook de wandelaars hadden het erg zwaar. Maar
gelukkig had SV de LAT er goed op ingespeeld en een extra drinkpost ingesteld, wat
door de lopers en de wandelaars enorm werd gewaardeerd. Complimenten aan de
organisatie!!
Wij waren intussen al weer terug naar Diemen om de foto’s in de computer te zetten
en de eerste lopers op te wachten. Als eerste kwam Hans Jurriaans na 5.44.58 bin
nen en vervolgens na 20 min kwam Simon Luckett als nummer 2. Mik Borsten was
derde, gevolgd door Cris Simons. Good old Lex de Boer werd na een half jaar vol
met blessures bijzonder knap vijfde! Henk Derks uit Haarlem bleef net Gijs Honing
voor, deze kwam bij km 30 nog als laatste door samen met Jos Broersen, maar heeft
een geweldige tweede helft gelopen. Pieter Locher uit Amsterdam werd negende,
gevolgd door Laurant Ratinaud, die na een sterke eerste helft bij de verzorging over-
tuigd werd om een flinke pauze in te lassen en wandelend/rennend verder te gaan,
een goed advies voor een beginnend ultraloper. Jos Broersen kon de verleiding niet
weerstaan om in Landsmeer bij de cafe rust van de LAT zich te laten verwennen met
een Belgisch biertje. Hier liet hij Gijs gaan. Als laatste kwam Bram van deR Bijl.
(Volgend jaar een dennenappelvrij parcours!?!).
Helaas hadden we ook twee uitvallers. Melchior Ram, de verkeerde schoenen aan,
hield het na 44 km voor gezien en Pepijn Vloemans, debutant ultra-
We hebben veel respect voor beide heren, dat ze onder deze omstandigheden het
nog zo ver geschopt hebben.
Annemarie maakte bij de finish een leuke oorkonde en deze werd met een medaille
aan de deelnemers overhandigd. Met onze felicitaties!!
Achteraf ben ik heel tevreden dat het allemaal zo goed gelopen is. Geen grote pro-
blemen met de lopers, geen ongelukken, geen echte drama’s, alleen maar vermoei-
de-
SV de LAT, het was wéér geweldig. Tot volgende jaar (met hopelijk wel meer deel
nemers).
Ps Ook veel dank aan Christel Fischer die mooie foto’s maakte en deze ons ter be
schikking stelde. Alle foto’s, die van Christel en van mij staan op internet in een klein
formaat. Mocht je een goede kwaliteit willen, dan svp een seintje (foto nummer per
email) dan stuur ik de originele grootte.
-
Op 2 juli was het in mijn woonplaats Tegelen 36 graden. De dag erna zou ik meedoen
aan het Rondje Amsterdam georganiseerd door Willem Mutze. De weersverwachting voor
Amsterdam voor 3 juli was 25 graden en pas in de middag zou af en toe de zon doorbreken.
Nu komen de weersvoorspellingen vaak niet uit, maar deze klopte gelukkig heel aardig.
Toch voelde ik het zweet al op mijn gezicht toen ik mij om een uur of half negen
’s ochtends in verenigingsgebouw “De Schakel†in Diemen aan het voorbereiden
was op de komende loop. Het had in Diemen de avond en of nacht ervoor flink geregend
en het was weliswaar afgekoeld naar een graad of twintig, maar de luchtvochtigheid
was duidelijk erg hoog. Goed drinken was het devies voor vandaag en zodoende dronk
ik voor de start bijna ongemerkt een halve liter cola en een halve liter water. Om
negen uur kon Willem het startsein geven voor 15 ultralopers. Helaas slechts ongeveer
de helft van het aantal van de voorgaande jaren. De warmte had waarschijnlijk een
aantal potentieele deelnemers afgeschrikt. Er vormde zich een groepje van zeven aan
de leiding wat redelijk bij elkaar bleef en dat was maar goed ook, want zeven paar
ogen zien de pijlen beter dan een. Ik liep hierdoor slechts twee keer een klein stukje
verkeerd, maar dat is gelijk ook een beetje de charme van een loop als deze. Simon
Luckett waagde het in de eerste helft keer op keer om de groep aan de voorkant als
een soort verkenner te verlaten. Helaas voor hem werd dit niet beloond, want hij
miste een aantal keren een pijl en kon dan meestal net weer achterin de groep aanpikken.
De eerste twee verzorgingsposten werden verzorgd door sv De L.A.T. In eerste instantie
was ik een beetje verbaasd toen bleek dat zij ook boterhammen met salami in de aanbieding
hadden. Al snel drong het tot mij door dat hier de welkome aanvulling in zat voor
de zouten, die wij vandaag rijkelijk uit gingen zweten. De derde verzorgingspost
na een kilometer of dertig werd verzorgd door Willem en Annemarie en om eerlijk te
zijn ik keek er naar uit. Limburgse vlaai tijdens een ultraloop, dat is toch fantastisch!
Ik nam hier dan ook uitgebreid de tijd om te genieten van de vlaai, een bekertje
cola, even kletsen. We hadden immers alle tijd om de pont van 12.00 uur over het
Noordzeekanaal te halen. Ik was als eerste bij deze post gearriveerd en vertrok er
pas als zevende loper met nog een flink stuk vlaai voor op de vuist. Al gauw bleek
mij toen dat ik alle energie, die in de vlaai zat nodig had om de pont te halen.
Probleem was natuurlijk dat de vlaai nog niet verteerd was. Toch stapte ik om 11.59
uur de pont op en kon ik over mijn timing in ieder geval tevreden zijn. Helaas miste
een van de zeven uit de oorspronkelijke kopgroep de pont met een minuut en moest
zodoende twintig minuten wachten op de volgende. <BR><BR>Aan de overkant van het
Noordzeekanaal stond mijn vader te wachten om mij het tweede deel van de loop op
de fiets te begeleiden. We hadden er een kleine 33 km op zitten en dus nog ruim 28
te gaan. Er vormde zich nu een groepje van drie, waar behalve ikzelf, Simon en ultradebutant
Pepijn deel van uit maakte. Toen wij Zaandam achter ons lieten en Oostzaan in gingen
kreeg ik het echter moeilijk. Het duurde even voor ik doorhad wat ik voelde, want
dit was toch wel heel lang geleden. Mijn heupgordel met bidon en mijn heuptasje konden
gelukkig aan het stuur van mijn vadersfiets, want ik had namelijk steken in mijn
zij! Twee flinke stukken vlaai eisten ook hun deel van mijn bloed op om verteerd
te worden! Gelukkig kon ik in het spoor blijven van mijn twee medelopers. Echter
toen ik mijn steken in de zij in Landsmeer weer een beetje te boven was misten we
Simon opeens en niet veel later liet Pepijn ook weten dat hij het rustiger aan moest
gaan doen. De warmte begon duidelijk zijn tol te eisen. Na Landsmeer volgde de overtocht
over het Noord-
Hans Jurriaans
-